Cruise Canarische eilanden

Tot nu toe is dit een reis met hindernissen. Het begon met het boeken van een Costa cruise. We keken al uit naar bezoeken aan het Parthenon, de Blauwe Moskee en de Aya Sofia. Alles was al in kannen en kruiken toen we bericht kregen van het reisbureau dat de cruise niet doorging omdat het schip uit de vaart was genomen. We konden met korting een andere cruise boeken maar die we wilden zat er niet bij. Bij een ander reisbureau hadden ze die wel, een cruise vanuit Barcelona naar Casablanca, Madeira, Tenerife, Lanzarote en Malaga. Deze reis was op aanvraag en we boekten hem. We hoorden echter maar niets en de tijd begon te dringen. Dus maar even gebeld. “U hebt het afgezegd. We hebben u gebeld en in samenspraak hebt u hem afgezegd.” Ik was stomverbaasd want ik wist van niets. Op gegeven moment vroeg ik op welk nummer men mij gebeld had. Dat bleek een nummer in de buurt van Den Haag te zijn. De overige gegevens klopten wel. Gelukkig was er nog plaats dus een en ander was gauw geregeld.
Dat waren de eerste twee hindernissen. Eerst nog gezellig kerst vieren en de oudejaarsavond in gepaste stemming doorbrengen en dan zou het feest beginnen. Na anderhalf uur slaap stonden we zondagnacht om 3 uur op. Wendy, onze jongste dochter bracht ons naar Schiphol. Eerst even al het ijs van de autoruiten krabben en de reis kon beginnen. We waren 5 minuten onderweg toen Lucia er achter kwam dat ze iets belangrijks op tafel had laten liggen. Dus omkeren en terug. We hadden al ingecheckt via internet dus alleen langs de drop-off voor de koffers. We konden daarna in een keer doorlopen naar de gate omdat het zo’n eind weg was. Vervolgens konden we meteen instappen. Ik had achterin het vliegtuig twee stoelen naast elkaar aan het gangpad uitgekozen. Naast mij zat het vol maar Lucia zat alleen dus schoof ik op en hadden we drie stoelen met zijn tweeën.
Twee uur later liepen we in de hal rond te kijken naar iemand met een bordje waarop de naam van het reisbureau zou staan. Maar er was niemand. Er stond wel iemand van de Norwegian Cruise Line en een aantal Nederlanders van hetzelfde reisbureau als wij stonden bij hem op de lijst. Wij stonden echter niet op de lijst. Ik zei tegen hem dat er vast nog wel plaats in de bus was. Dat was ook zo. Hij noteerde onze namen en zou het uitzoeken. In het ergste geval kregen we de rekening op onze boordrekening bijgeschreven. We stapten in de bus en kregen eerst een tour door Barcelona. Ondertussen belde ik wel even met Cynthia, onze oudste dochter, met de vraag of ze het reisbureau even wilde bellen. Daar begrepen ze het niet omdat alles geboekt was. Voor deze transfer konden ze niets doen maar als ik het moest betalen zou ik het terugkrijgen. Voor de terugreis zouden ze in ieder geval zorgdragen.

De gids vertelde honderduit over van alles waarbij heel veel over de architectuur waarvan het ene nog mooier was dan het ander, het mooiste, het geweldigste, het oudste, het beste was, enzovoorts, alles in superlatieven. Wij zijn wel vaker in Barcelona geweest en hadden al veel van de dingen bezocht waarover hij vertelde maar er was natuurlijk ook veel wat we niet wisten. Ik heb maar een paar dingen opgeschreven die ik uit zijn spraakwaterval heb gedistilleerd.

Vanuit deze straat liepen we de gotische wijk in en keken uit op een gotische kerk. Ik dacht eerst dat we de Sagrada Familia vanaf een andere zijde benaderd hadden maar deze kerk, opgedragen aan Sint Helena, is ouder dan de Sagrada Familia. Hier een daar zie je nog wat wachttorens die ooit deel uitmaakten van de twee muren die in de Romeinse tijd zijn gebouwd. Barcelona is namelijk door de Romeinen gesticht en er zijn best nog wel wat Romeinse kenmerken te vinden.

De oudste gotische kerk	Sint Helena prijkt op de top		Een van de voormalige wachttorens

We liepen om de kerk heen en kwamen uit op een binnenplaats met okergele gebouwen stammende uit de 16e  eeuw waarbij je uitkeek op een deur die van een of andere Jorge was geweest. Ik kon het niet allemaal meer volgen dus ik liet het maar voor wat het was. En iedereen maar staren naar de (bijzondere?) deur van Jorge en foto’s er van nemen terwijl niemand de betekenis er van begreep. Om jullie mee te laten genieten heb ik deze onbenullige foto speciaal voor jullie bijgevoegd.

Gebouw uit de 16e eeuw		De (bijzondere?) deur van Jorge

Buiten deze binnenplaats zagen we een andere binnenplaats waar je uitkeek op een gebouw ooit een privé kapel. In de 15e eeuw is hij gebouwd als koninklijke kapel. De bijbehorende toren was bedoeld als klokkentoren bij het koninklijk paleis maar werd uiteindelijk gebruikt als wachttoren door de Romeinen.

De voormalige koninklijke kapel		De “klokkentoren”

Gelukkig wist ik wel hoe laat we weer bij de bus moesten zijn en ik liep terug naar het Catalunya plein. Geen groep en geen bus. Ineens zag ik Lucia. Haar was hetzelfde overkomen en zij was via de Ramblas teruggelopen. Dan maar even wachten tot de afgesproken tijd en anders met de metro naar het begin van de Ramblas en naar het schip lopen of hiervandaan een taxi nemen. Maar na een minuut of vijf kwam de groep aan gewandeld. Volgens ons had de gids ons niet eens gemist.
De tour was bijna ten einde en we reden naar de haven om in te schepen. Onderweg reden we nog langs de Sagrada Familia. Ik dacht altijd dat deze kerk van het heilige huisgezin helemaal door Gaudi was ontworpen maar het blijkt een eclectisch geheel te zijn. Het oudste deel van de kerk is neo gotisch en ontworpen door een andere architect. Het nieuwere deel is ontworpen door Gaudi. Zijn stijl was meer gericht op de natuur. Wat dit architectonisch inhoudt, weet ik niet. Maar bij mijn volgend bezoek zal ik uitzoeken hoe dat er beeldend uitziet en zal ik proberen te verschillen te ontdekken.

Onze thuis voor de komende tijd	Zo werden we verwelkomd

Eerst nog even wat plaatjes die we schoten op het schip. Het is iets kleiner dan de Norwegian Jade. Deze Norwegian Spirit liep van stapel in 1998 als Superstar Leo. Hier en daar zie je tekeningen of schilderijtjes waarop deze oude naam nog prijkt. Het schip is ongeveer 303m lang en 35m breed en heeft er al ongeveer 565.000 zeemijlen op zitten, meer dan een miljoen km dus. Er zijn 11 dekken beschikbaar van de bijna 2100 passagiers die worden verzorgd door ongeveer 920 bemanningsleden van 58 nationaliteiten.

Gisteren waren we in Casablanca en herkenden toch nog wel een aantal dingen die we verleden ook al zagen, We hebben een paar uur door een wijk met stalletjes met koopwaar gedwaald en keerden toen terug naar het schip. Daarvandaan konden we de minaret van de Hassan II moskee zien.

		Op dit moment varen we over de Atlantische Oceaan op weg naar Madeira. De golven zijn niet zo hoog maar het deint behoorlijk maar niet zo als bij het verlaten van de haven van Casablanca.
Zo ziet de muur er niet zo troosteloos uit
Het is vandaag vrijdag en we waren al vroeg uit de veren, nou ja vroeg, om 8 uur. We wilden op tijd het schip af want we moesten om 16.30 uur weer aan boord zijn. Vanuit de verte zag Madeira er al idyllisch uit en dat bleek ook echt wel zo te zijn.

Madeira is ontdekt in 1419 en vanaf 1420 werd het eiland bevolkt. Vanwege de vruchtbare grond breidde de bevolking zich snel uit. Veel oude huizen zijn afgebroken en de meeste woningen zijn ruim van opzet zodat het er goed wonen is. De gemiddelde temperatuur helpt daarbij ook wel mee. Het is wel altijd klimmen want vele straten lopen nogal steil.
Op de boot krijg je voldoende informatie maar sommige dingen vertellen ze je natuurlijk niet omdat ze graag willen dat je hun excursies afneemt. Het is wel zo dat je meer informatie krijgt maar zelf ontdekken is leuker. We wilden een paar uur een tuktuk huren maar we hoorden dat er ook hop-on hop-off bussen waren. Die namen we dus.

Op zee zagen we de Santa Maria varen, het schip waarmee Columbus Amerika ontdekte. Later lag hij vlakbij ons schip afgemeerd en konden we hem goed bekijken.

De Santa Maria van Columbus	De ingang
De Santa Maria van dichterbij	In het kraaiennest zijn ze aan het werk

In Camara de Lobos stopte de bus net voorbij het gebouw waar Winston Churchill vaak heeft zitten schilderen. Van bovenaf bood het dorp een fantastisch mooi uitzicht. In het haventje stonden allemaal vissersbootjes op het droge.

De vissersbootjes liggen op het droge	Ze zijn niet allemaal nieuw
De haven van Camara de Lobos	Stokvis hangt te drogen
Aan een van die bootjes hingen allemaal stokvissen. Die hebben we in Noorwegen vaker gezien, ook hoe de kabeljauw binnen kwam, gefileerd werd, aan stokken gestoken en te drogen gehangen in de zon. Daar in de buurt droogden ze ook klipvis. De naam zegt het als, de vis werd op de klippen te drogen gelegd. Maar buiten Noorwegen heb ik dat verder allemaal nog nooit gezien. Wat voor soort vis hier te drogen hing, weet ik niet.
	Zo zie je hoe er gestokt is

Onderweg zagen we nog bananenplantages waar Madeira om bekend staat. Op vele pleinen zie je kunstwerken. Een daarvan is een engel. Door de manier waarop de engel door een controversiële kunstenaar is vormgegeven heeft indertijd nogal wat stof doen opwaaien hier op Madeira. De engel is opgedragen aan alle arbeiders die om het leven gekomen zijn bij de bouw van privé appartementen in een wijk voor de rijken in Funchal.

Bananenplantage	De engel
De engel vanuit een andere positie. De gaten onder vleugels schijnen nog een betekenis te hebben

Na de reis naar Camara de lobos stapten we in de kabelbaan naar de Monte.

In de kabelbaan met het schip op de achtergrond	Tussen de moderne bebouwing is af en toe nog wat ouwe zooi te zien

Daarboven vind je een beroemde kerk, mooie botanische tuinen en de tobogan. Kerken en tuinen zien we wel vaker maar tobogans waren volkomen nieuw voor ons dus togen we daar naartoe. Een tobogan is een houten slee die twee km over het asfalt naar beneden glijdt, natuurlijk wel met een of twee bestuurders achterop. Het was alleen wel erg veel geld voor die paar minuten dus beperkten we ons tot kijken en fotograferen.

De tobogan wordt in positie gebracht	En daar gaan ze dan

Na even van het mooie uitzicht genoten te hebben, gingen we weer met de kabelbaan naar beneden, de stad in. Bij een van de rivieren kon je goed zien hoe snel de vloed opkwam. Ineens zagen we een overdekte markt met beneden vis en boven groente en fruit. Het is natuurlijk gewoon een markt op dit Portugese eiland maar toch is het anders met al die proeverijtjes erbij. Bij de vis zag ik nog barracuda’s. Nee, scapa, zei een verkoper. Nee, barracuda zei een ander.

De groentenmarkt	Scapa of barracuda?

We zijn aangekomen bij Santa Cruz, Tenerife. Vandaag willen we door Santa Cruz wandelen, het is immers zaterdag. We besloten dat eerst te doen en als we tijd over hadden naar een oud fotogeniek dorpje te gaan. Achteraf hadden we nog anderhalf uur over en dat hadden we niet gered. In het stadje hebben we rondgewandeld, ons op de hoogte laten stellen van de toestand in Frankrijk en nog even op internet gekeken wat we over enkele dagen in Malaga zouden doen.

Oorspronkelijk wilden we naar Granada om het Alhambra te bezichtigen maar het was een fikse reis en er beef weinig bezichtigingstijd over. We besloten naar Gibraltar te gaan. Om dat met het openbaar vervoer te doen was nauwelijks goedkoper dan dit bij de boot te boeken als excursie. Bovendien was dit laatste wel wat gemakkelijker. Toen we daar uit waren, hadden we onze overheerlijke cappuccino op en togen we op weg om het stadje Santa Cruz te exploreren. Een kerkje hier, een beeldje daar, een gebouwtje onderweg en winkeltjes kijken.

Een boom met prachtige wortels	Een robot gemaakt uit oude laptops en mobiele telefoons	We zagen vele prachtige bloemen zoals deze

Een groep luide trommelaars kwam ons tegemoet en even later werd ons oor gestreeld door wat dixieland muziek dat ten gehore werd gebracht door een bandje. Een blazer en een bassist brachten hun kunsten ten gehore onder begeleiding van achtergrondmuziek.

Een groep trommelaars van de plaatselijke muziekacademie	De bassist strijkt er rustig op los

Natuurlijk passeerden we nog een menselijk standbeeld maar dat is al zo gewoon dat je nauwelijks meer kijkt. Tot we bij een tafel met drie hoofden kwamen. We hadden het al zien opzetten. De twee buitenste hoofden werden bediend door zijn handen en in het midden zat zijn eigen hoofd. Terwijl hij kusbeweginkjes en piepgeluidjes maakte liepen de mensen argeloos voorbij. Ineens sprong hij met tafel en al naar voren. De mensen schrokken zich een ongeluk.

Inmiddels was het al kwart over drie, dus te weinig tijd om nog iets te ondernemen. Als je te laat bent, vaart het schip zonder je weg. We hebben dat zelf bijna bij de hand gehad en het anderen zien gebeuren. Dus dan maar naar het schip voor een kop thee en een ijsje. Er staat daar namelijk een softijs automaat waar je zelf je ijsjes kan tappen.

We hadden een auto kunnen huren maar die waren allemaal al weg. Ik denk dat die thuis al gehuurd waren. Wij namen dus een taxi. We togen op weg naar de vuurbergen in het Timanfaya reservaat. Dit gebied is ontstaan door vulkaanerupties tussen 1730 en 1736 en later nog in 1824. Deze lange periode van erupties heeft de morfologie van het eiland drastisch veranderd waardoor een kwart van het eiland nog steeds bedekt is onder een dikke laag lava en as.
Het waait er voortdurend en omdat de boeren wijndruiven en vijgenbomen wilden laten groeien moesten ze die beschermen tegen de wind. Dat deden ze door middel van muurtjes en door het graven van kuilen van soms wel 2,5 meter diep om bij de vruchtbare grond te komen. Op die manier werden de vruchten niet beschadigd door de voortdurend waaiende wind.

De ronde gaten met muurtjes voor de wijn en vijgen	Zelfs tegen de berg aangeplakt

De wijnboerderij zelf sloegen we maar over. In de verte zagen we nog een kasteel dat vroeger gebouwd was om de piraten af te schrikken. We stopten in Yaiza om een klein kerkje te bezoeken, Los Remedios uit 1699. Verderop stond een verkleinde replica van de stad waarin verschillende dingen en bergen uit de omgeving waren weergegeven.

De replica aan de ene kant		En ook de andere zijde

Toen naar de Montanas del Fuego naar het Timanfaya reservaat. Als je daar bent, waan je je op de maan. Het is ook de plaats waar ze indertijd de maankarretjes hebben uitgeprobeerd. Er was zelfs een kamelenstation, maar kameel rijden is aan ons niet besteed. Bovenin de bergen die tot 525 meter gaan, liet men ons nog zien dat er nog steeds enige vulkanische activiteit is. Een emmer water werd in een gat leeggegooid en wham, een geyser. Een man deed een bos hooi in een gat en even later stond dat in brand, Aardappelen en kippen werden gegaard op een rooster boven een gat. De vloer daaromheen was ook warm. Daar kon je niet op zitten.

Het reservaat	Maanlandschap

Vanavond weer naar een leuke voorstelling en morgen een dag op zee op weg naar Malaga.

Natuurlijk wel even Lucia op de foto met de artiesten

Gisteren hebben we een dag op zee doorgebracht om van Lanzarote naar Malaga te varen. Het is ongelooflijk, je doet de hele dag niets en aan het einde van de dag ben je bekaf.

De eerste bezoekers van Gibraltar waren de Phoeniciërs uit het huidige Libanon zo’n 3000 jaar geleden. Volgens het toen geldende wereldbeeld was dit het einde van de wereld. De wereld was immers plat dus kon je niet verder.

Volgens de Grieken zat Afrika toen aan Europa vast en was de Middellandse Zee een vallei. Toen Hercules daar kwam trok hij Afrika en Europa uit elkaar en zo kon de vallei vollopen en kon hij naar huis varen. De eerste echte bewoners waren echter de Moren die zich daar in 711 vestigden. De koning, Tariq, vernoemde het land naar zichzelf. In het Arabisch is dat Gibraltar. He fort dat hij liet bouwen staat er nog.

Het oudste gebouw, het fort van Tariq

In 1709 kwamen de Engelsen omdat ze een haven nodig hadden voor de Engelse vloot in de Middellandse Zee. In 1711 sloten Engeland en Spanje een pact dat Gibraltar tot in de eeuwigheid van de Engelsen zou blijven. Een aantal jaren later was die eeuwigheid blijkbaar om en er brak een oorlog uit om het bezit van Gibraltar dat door de Engelsen gewonnen werd. In 1782 wilde de bevelhebber bovenop een bepaald stuk rots een kanon plaatsen.

rolde de kogel er vanzelf weer uit. Ze stopten er wat wol in om de kogel tegen te houden en dat werkte. Dit was het eerste kanon dat naar beneden kon schieten.
De Engelse streden veel in die omgeving, hun zeemacht breidde enorm uit. Bij kaap Trafalgar, zo’n 100km verderop stierf admiraal Nelson. Zij wilden zijn lichaam in goede staat overbrengen naar Engeland. Daarom vervoerden zij zijn stoffelijk overschot in de cognac om het te preserveren. Dit eerste is zeker gebeurd. Er wordt echter ook verhaald dat ze geen bruin lichaam wilden en hem daarom in gin vervoerden maar dat is niet geverifieerd.
We reden langs het voormalig koninklijk ziekenhuis. Nu wil het verhaal dat zolang er apen op de rots van Gibraltar leven, de Engelsen daar zullen zijn. Dit is de reden dat ze zo goed verzorgd werden, zelfs in dit hospitaal. Het zijn leuke verhalen!
De apen zijn makaken en ze leven daar in zes grote apenfamilies die steeds bij elkaar blijven. Alleen in het paarseizoen gaan de jonge mannetjes op zoek naar de andere families. Men weet niet precies hoe de apen van Afrika naar Gibraltar gekomen zijn. Vroeger dacht men dat ze via de St. Michaels grot overgestoken waren. Deze grot is ongeveer 330 m diep maar vroeger dacht men dat hij oneindig was. Het zou trouwens toch moeilijk zijn geweest want de Middellandse Zee is daar veel te diep. De grot is overigens een prachtige druipsteen grot die in verschillende kleuren verlicht wordt.

Een “Gibraltar aap”	Druipsteen formaties in de St. Michaels grot

In de Middellandse Zee is nauwelijks getij. Dat komt doordat de bodem  in de Straat van Gibraltar een drempel vormt tussen de Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan. Dit gekoppeld aan de smalle doorgang zorgt ervoor dat de doorstroming te gering is om de getijdenstroom goed op gang te brengen.

Toen we weer terug waren in het centrum nam de (Nederlands sprekende Belgische) gids afscheid van ons in het Spanglisch door te zeggen “Mucho thank you”.
We hadden nog even tijd om een kijkje te nemen in het centrum en toen was het alweer tijd om naar de bus te gaan want het was een paar uur rijden naar Malaga. Vlak voor de grens kruiste de weg een sart/landingsbaan en  uitkijkend op het eerste fort van Tariq stapten we uit omdat de we van de Spanjaarden lopend de grens over moesten. Er mocht niets in de bus blijven liggen. Wij konden vlot doorlopen en de bus was er ook wel snel maar er stond me daar een rij auto’s en scooters.
’s Avonds was er een geweldige voorstelling in het theater, Elements. Het was zo goed dat ik zelfs ging staan klappen. Daarna het gebruikelijke afscheid van de crew en de zaal liep langzaam leeg.
Nog even wat drinken en toen naar de hut.
Morgen varen we de gehele dag om de dag daarna aan te komen in Barcelona. Daar krijgen we nog een rondrit en ’s avonds vliegen we weer naar huis.

Verder verdiepte ik me nog even in de geschiedenis van de Sagrada Familia. Gaudi was een heel vrome man. Toen hij de leiding kreeg over de bouw van de kerk begon hij daar wel mee in de nieuw gotische stijl. Later ging hij over op een natuur gerichte stijl. Hij wilde graag dat de kerk gebouwd werd met giften van mensen en zou zich waarschijnlijk omdraaien in zijn graf als hij wist hoe vercommercialiseerd alles is. Gaudi was erg gericht op God en de natuur. De natuurgerichte stijl vertaalt zich in de pijlers in de kerk die als bomen zijn die naar de hemel reiken. Boven aan de buitenkant van de kerk zie je gebeeldhouwde fruitpartijen als offerandes aan God.
Na over de Ramblas gewandeld te hebben met een bezoekje aan de overdekte markt aan de zijkant dronken we nog even wat. Bij een raam van het erotisch museum stond een dame de voorbijgangers met kushandjes te lokken. Levende standbeelden stonden te wachten op aandacht en muntjes. Toen was het tijd om de koffers op te halen uit het depot waar ze stonden. We liepen naar het Catalunya plein waar bus A2 al klaar stond om ons naar het vliegveld te brengen.

De Ramblas	De overdekte markt
Het erotisch museum	Mooie gevels aan La Rambla
Levende standbeelden op de Ramblas	Een trotse papa met zijn dochter

Die piloten brachten ons in 1 uur en 40 minuten naar Nederland. Daar pakten we de trein en werden bij het station opgehaald door onze jongste dochter Wendy vergezeld van onze kleindochter Liv. Ondanks de kou die we buiten ervoeren, werden we warm van het glimlachje dat het kleintje ons voortoverde toen we haar begroetten.
Even later rolden we ons eigen bed in. Ik was 5 kilo zwaarder. Ik kan geen eten meer zien.